Enkele uren voor vertrek

Morgenochtend om 4.45 uur gaat de wekker. Een half uur daarna vertrekken we naar Schiphol, om de ochtendspits voor te zijn. (vandaag was de drukste spits van het jaar!)
Daarna inchecken, ontbijten en om 11.20 uur vertrekt het vliegtuig naar Delhi. Als de piloot het tenminste kan vinden:-) Vandaag is er een Smog alarm in Delhi afgekondigd.
De smog is een gevolg van het Diwali feest, een van de belangrijkste feesten in het Hindoeisme. Tijdens Diwali worden door het huis, erf en overal lichtjes aangestoken. De symbolische betekenis is de overwinning van het goede over het kwade, het licht over de duisternis en gelukzaligheid over onwetendheid.
Hopelijk trekt de smog wat op en zien we nog wat van het feest.

Vandaag en gister nog wat Hollandse kost tot ons genomen. Ik weet niet zeker of dat onbewust bedoeld is om het contrast te vergroten of nou net om te koesteren wat bekend en veilig is.
Het eten in India zal zeker anders zijn. Geen vis en schaaldieren. (wie weet is de vis in de Ganges gevangen!) Geen rund, geen varken. Dat ga ik zeker missen.
Nou ja, in het ergste geval val ik dan toch die kilo's af die ik zo gemotiveerd probeerde kwijt te raken. Ik heb het opgegeven.
Vol gespannen verwachting ging ik op de weegschaal staan, na 3 x 4 km hardlopen van die week, niet snoepen, gezond, regelmatig en calorie arm te hebben gegeten. Om er weer heel snel vanaf te springen toen op het schermpje kwam te staan dat ik 100 gram zwaarder was geworden! Daarna, ongelovige als ik ben, heel voorzichtig nog een keer op de weegschaal gestapt, angstvallig zover mogelijk naar voren hangend. (alsof een andere verdeling van het gewicht je zwaarder of lichter kan maken :-o)
Gelukkig stond er toen op dat ik 100 gram in gewicht gedaald was ten opzichte van de week daarvoor. Snel er weer af en niet meer op gaan staan! Pff...kwam ik daar goed weg!
Dus.... mocht het eten in India niet goed vallen....dan heb elk nadeel z'n voordeel!

Vandaag nog even afscheid genomen van oa mijn kleinkinderen.
Die ga ik het meest missen van alles.
Mn verstand en gevoel zijn niet in overeenstemming met elkaar.
Ik wil me in hun leven bewegen. Ik wil dat ze blij worden als ze me zien, graag bij me zijn, me vertrouwen en van me gaan houden.
Vandaar dat m'n grootste angst is dat deze lieve kleine afhankelijke mensjes me toch een beetje vergeten. Het zal toch niet gebeuren dat Aron geen glimlach op zn gezicht krijgt om daarna vrolijk lachend naar me toe te lopen en zn armpjes omhoog te steken als hij me ziet? Of dat hij vergeet om achter me te gaan staan als ik op de bank zit en me met zijn knuffelige armpjes blij omarmt? Nee, dat komt wel goed! Vast.... Toch?

Ik ga nog even bij Robin op de bank zitten, wachten tot Ron terug is van PSV-Bayern Munchen en dan naar bed.
Ik gun het PSV dat ze een puntje winst pakken.
Ben zelf geen echte fan, maar volg het een beetje op afstand. Ik kijk af en toe een wedstrijd mee en vind dat dan ook leuk.
Dat ik het leuk vind, heeft een beetje een dubbele bodem: Mijn collega en haar vriend zijn 'echte' fans. Zij gaan naar zoveel mogelijk wedstrijden. Zij kan goed met verlies van PSV omgaan, bij hem komen er allerlei, vaak heftige, emoties los. Dat maakt dat ik altijd moet glimlachen als ik het woord PSV hoor. Van alle emoties bij sport, vind ik oprecht verdriet het meest vertederend :-)

truste xxx
(Hoop dat ik nog wat slaap kan pakken)