Tranen....

12.15 uur:
Ik lig in mijn hotelkamer, warm en comfortabel in m'n bed. Ik blijf dat meisje onder het viaduct maar voor me zien. Waar zou zij slapen?

Ik krijg m'n emoties nog even niet over controle....

7.00 uur:
Inmiddels is de nacht voorbij. Ik heb uiteindelijk toch nog de helft geslapen. Ik ben ook een beetje boos, wat denk ik nou werkelijk; dat het deze kinderen boeit of ik er van wakker lig of niet?
Het gaat ze namelijk niet helpen. Het verschil zal ik niet maken. In India is er geen systeem van jeugdzorg. Er zijn lokale kleinere hulpverleningsinstanties die zich bezig houden met jeugd en hun belangen. Daarnaast is het oude kasten systeem inmiddels bij wet verboden. India werkt, bijvoorbeeld door de school uniformen, aan het welzijn van jeugd.
In de praktijk is het moeilijk om de kansen werkelijk te vergroten voor de armere mensen. Bedrijven zullen steeds voor ogen moeten houden, dat ze niet voor de goedkopere armste krachten gaan maar wat meer betalen, zodat er meer gelijkheid kan ontstaan. Hier zit natuurlijk het spanningsveld. Want eerlijk, wie van ons zal kiezen voor hetzelfde, maar dan wat meer betalen? Maatschappelijke betrokkenheid zal steeds de inzet moeten zijn.

Wat ik kan is er een les uit trekken. Een les waardoor ik me bewust word en blijf dat ik heel veel heb om dankbaar voor te zijn.
Mijn wiegje heeft op een veel gunstigere plekje op de wereld gestaan.

.........

Vandaag reizen we weer verder, nu naar Mandawa.
Ben benieuwd wat er op ons pad zal komen....