Taj mahal, dokter en waardeloos geld!

Het is 6.45 uur in de ochtend. Dit hotel heeft alleen WiFi in de hal en niet op de kamer. Ik zit hier tussen allerlei koffers en gasten die op vertrek wachten. Wij ontbijten tussen 7 en 8 en vertrekken dan ook.

Gister in Agra aangekomen. Onderweg hebben we getankt met de bus. Benzine kost hier ongeveer één Euro per liter. Diesel iets goedkoper. In die prijs zit, zoals dat op alles zit in india, een percentage belasting voor de overheid. Vergelijkbaar met ons systeem.
Bij het benzinestation 'woont' een flinke groep apen. Ze klimmen op elke auto of truck om te kijken of daar eten te krijgen of stelen is.
In de tussentijd vermaken ze bezoekers met hun stunten aan palen, op daken en met elkaar.

Onderweg vertelt Sanjay dat zijn moeder die dag jarig is. Zoals ze in India altijd doen, wil hij in de bus ook een klein feestje bouwen. Hij gaat rond met rum, cola en chips :-)

Eenmaal in Agra aangekomen stoppen we bij het rode fort. Alweer zo'n geweldig gebouw. Ik moet eerlijk zeggen...alweer. Ik raak verwend en verzadigd van forten. Het is echt prachtig hoor, het ene nog mooier dan het ander. Wat ik leuker vind zijn de mensen. Ook de interactie van onze groep vind ik leuk om te zien. De indiase gids, de 'busboy' en chauffeur en de groep waar ik ook onderdeel van uitmaak.
Zoals dat met groepsdynamica altijd gaat zijn bij ons de rollen ook verdeeld. We hebben een clown, stille leider en mensen die zich wat meer afzonderen. Er begint her en der wat meer interactie te staan, als gevolg van overeenkomsten die ontdekt worden.
Het stel waar Ron en ik het meest mee optrekken is van onze leeftijd. Ook heb ik een beetje contact met een Surinaamse moeder die met haar dochter samen reist en met een paar mensen die uit het onderwijs komen. Logisch natuurlijk, we begrijpen dingen van elkaar zonder het te hoeven uitleggen. We herkennen een en ander van elkaar.
Samen met Maarten (onderwijs achtergrond), kijk ik vermaakt naar hoe Sanjay de gids, zich beweegt om de groep onder 'controle' te houden. Hoe hij bluf en dominantie inzet om dingen hier in India voor ons te regelen.
Inmiddels zijn er in de groep wat kleinere lichamelijke probleempjes. Darmen spelen af en toe op, evenals wat misselijkheid en zo. Gelukkig lijkt het nog onder controle. Ron en ik hebben vooralsnog nergens last van.

In het fort spreek ik met wat kinderen. Het zijn vooral de kinderen die allerlei kleine souvenirtjes verkopen. Niet erg, want ik wil graag met hen gesprekjes voeren.
Het Engels, officieel de tweede taal van India, is vaak niet erg goed bij deze jeugd. Uiteindelijk begrijpen we elkaar. Soms met hulp van Sanjay of van onze Surinaamse reisgenoten die ook Hindi spreken.
Een verkoper waar ik een setje spiegeltjes van koop, ziet in mijn tas een potlood zitten. Hij begint te glimmen en vraagt of hij dat potlood mag hebben. Ik geef het hem. Hij bedankt en vertelt erg blij dat hij het aan zijn dochtertje van 8 gaat geven.
Een meisje van een jaar of twaalf wil later medicijnen gaan studeren. Ik hoop dat dit in 'haar' India kan. Ze heeft nog een lange weg te gaan. Maar... als ik haar 'empower', verschijnt er een lichtje in haar ogen, dat niet meer verdwijnt tot we weer in de bus stappen en elkaar gedag zwaaien! Wie weet.....
Een andere jongen vertelt dat hij reisleider wil worden, terwijl hij verlangend naar Sanjay kijkt.
Ron heeft een gesprekje met een jongen die vertelt en demonstreert dat hij wel 6 of 7 talen spreekt.
Een jongetje, waar ik een ballon aan geef, grijpt de kans om mij te leren hoe ik 'ballon' in het Hindi kan zeggen. Ik moet wel even het Nederlandse woord ballon aan hem leren, want voor wat hoort wat. Als hij het woord goed uitspreekt schiet hij het plein op om het aan al zijn vrienden te vertellen:-) :-) :-)

Als we naar buiten lopen zie ik opnieuw een tweetal jongens hand in hand lopen. Het zijn goede vrienden. Hier lopen volwassen mannen ook hand in hand vanwege hun oprechte vriendschap, zonder enige bijbedoelingen. (en wij maar roepen dat we tolerant zijn!)

Later op de dag gaan we naar de Taj Mahal.
Wat een overweldigend en schitterend gebouw! De koning (alweer een) heeft het als teken van liefde voor zijn vrouw gebouwd.
Zij overlijd echter tijdens de geboorte van haar 14e kind. Het wordt nu als mausoleum gebruikt.
Zoals dat hier wel vaker gaat en om en of andere reden ook steeds ons overkomt, krijgen we hulp bij het maken van foto's van een Indiase man. (niets voor niets hoor) Hij lijdt ons rond en laat alle perfecte plekjes zien waar je moet staan om de allermooiste foto's te krijgen.
Leuk is dat die man erg nieuwsgierig is naar ons. Hijzelf komt hier al elke dag op vrijdags na, sinds zijn 8e samen met zijn vader. Nu is hij ongeveer 40.
Foto's volgen later, ik ga zo ontbijten.


We hebben met wat groepsgenoten afgesproken de zeepjes en dergelijke, uit het hotel steeds mee te nemen en uit te delen. Een kleine bijdrage voor de bevolking zeg maar. Misschien verkeerd, maar dat materiaal is betaald en we gebruiken het niet. Laten we het dan aan mensen geven die het wel willen.

Ron laat net een berichtje zien dat de Taj Mahal, die we gister nog mooi zagen, nu in smog gehuld is! Wij hebben net geluk gehad dus!

Als ik m'n verslagen terug lees zie ik de chaos die er soms is door de automatische veranderingen en soms aanvullingen van woorden door de auto correctie. Als ik straks weer thuis ben ga ik alles wel corrigeren en zo. Want hier wil ik vooral snel m'n verhaal kwijt en verder vakantie vieren. Dus ik lees niet terug en hoop dat m'n lezers er doorheen kijken.

Tot later xxx

We vertrekken over een kwartier, dus nog tijd om het laatste 'nieuws' te vertellen.

De indiase regering heeft vandaag afgekondigd dat met onmiddellijke ingang de briefjes van 500 en 1000 roepie niet meer geldig zijn. (Briefjes van 8- en 15/ 16 Euro ongeveer)

Bij het ontbijt, wachtend bij de goed op snelheid geintegreerde indiase broodrooster(erg langzaam dus), vertelde een Engelse vrouw uit een andere groep, dat ze naar de Taj Mahal zijn gegaan deze ochtend en ook weer teruggekomen. Niet vanwege de smog, maar omdat ze niet binnenkomen. Hun briefgeld werd geweigerd en ze kunnen daardoor geen ticket kopen!
Onze gids komt net binnenlopen, hij gaat ons zo vertellen hoe het precies zit en wat het voor ons betekent.
Fijn, ik denk dat we een goede gids hebben.