Auswitz....
Door: Marie-Louise
Blijf op de hoogte en volg Marie-Louise
11 December 2016 | Polen, Krakau
Na gisteravond het prachtige centrum van krakau te hebben gezien, met een heuze gezellige kerstmarkt met livemuziek. Kraampjes met prachtige hebbedingetjes afgewisseld met kraampjes vol worst, kebab, zuurkool en ander eten en drinken. Leuke terrasjes en tot slot prachtige witte koetsen met paarden voor een centrumtour zo afkomstig uit sprookjesland.
Maar vandaag naar Auswitz....
Gepaste stilte hoort in m'n blog....Toch?
Of is het niet dat Auswitz bij iedereen hetzelfde serene gevoel van weemoedig verdriet en boosheid oproept?
Ik voelde hem....ik voelde het op de weg naar Auswitz toe. Ik zag de lucht op twee kilometer afstand en dacht aan de lucht waar de gedeporteerden naar keken. Naar de treinrails naast onze weg, waar zij over reden; staand of zittend tegen elkaar in de treinen... ik voelde het bij het zien van de poort 'Arbeit macht frei'....
Maar ik voelde 'het' niet terwijl wij wachtten op onze Russische! Gids:-)
(De enige die nog te boeken was geweest via internet). Zonder gids naar binnen te gaan leek helemaal niet meer te kunnen...Vandaar de noodoplossing!
De Poolse juffrouw aan de helpdesk vertelt dat het onmogelijk is om op te boeken naar de Engelse gids die een half uur later start.
Daarop pakt ze ons reserveringsformulier, streept in minder dan twee seconden al het Russische door en verandert het rap in engels en zet de tijd een half uur later. Als verklaring geeft ze dat ze zelf een hekel aan Russisch heeft, vandaar dat het nu toch kan. Grappig dat onmogelijke dingen mogelijk worden als er persoonlijke belangen zijn.
Maar goed, wij blij:-)
Tijdens het wachten de boekwinkel ingedoken. Mooi fotoboek gekocht, in Nederlands, waar oude foto's uit oorlogstijd opnieuw gefotografeerd zijn op exact dezelfde locatie.
De vrouw aan de balie herkende ons meteen als Hollanders. Ze had het niet kunnen zien, wel kunnen horen aan ons Nederlands Engels:-)
Nog steeds voel ik het niet...
Dan staan we buiten terwijl de gids ons verzameld. Ik wacht braaf bij monique, waar we een rolstoel voor lenen. Ron loopt alvast naar de poort en ik ben jaloers...jaloers omdat hij 'het' al kan voelen.....ik twijfel nog even, maar wacht..,
Als we naar binnen gaan en ik zie de palen met prikkeldraad voel ik het weer....in gedachten zie ik mensen hier lopen en voel hun hoop en wanhoop.....want de verwachting was niet dat ze zouden sterven....tenminste in het begin niet.
We lopen met de gids mee die erg interessant verteld over wat en waar van alles gebeurde. Ondertussen lopen we door de barakken die omgevormd zijn tot museum.
Ik merk dat ik wat last van de gids heb. Door bij haar te lopen, samen met nog 30 anderen en naar haar te luisteren, raak ik afgeleid. Ik hoor ook geen echt nieuwe dingen...Ze kan alleen erg goed vertellen en weet precies wat en waar. De anderen hebben er geen last van. Zelfs Ron blijft redelijk in haar buurt. Ik blijf ook, maar voel me afgeleid. Ik word overprikkeld door haar informatie en mis daardoor de ruimte te om zelf te gaan kijken en voelen...
Monique haakt al snel af. Het terrein is niet rolstoelvriendelijk en ze vindt de gids niet goed. Ze wacht bij de uitgang. Wij gaan door.
In barak, ik denk nr 4, komen allerlei emoties weer vol in m'n gezicht als we een ruimte binnenkomen, waar achter een raam meer dan 1000 kilo haren van vrouwen ligt......werkelijke haren van overleden joodse vrouwen....
Als we later schoenen zien, ook achter zo'n raam, een beetje links van het midden een kinderlaarsje...Als we scheerkwasten zien, honderden, midden in een berg borstels, groot klein, hard en zacht...allemaal meegebracht door slachtoffers 'om zo goed mogelijk hun nieuwe leven te kunnen starten'.
Als we later naar Auswitz 2 gaan, voel ik het weer....Dit is het beeld dat we van de films kennen.....ik voel het als ik de rails zie...Een wagon uit die tijd....Een foto die bij een gebouw is geplaatst, waar wij nu ook bij staan. Ik voel het heel erg heftig als ik me even van de groep losmaak en door een hek loop waar geen mensen zijn. Vooral het hek, de betonpalen en de prikkeldraad. Ik zie weer voor me hoe mensen daar liepen en keken.
Uiteindelijk de laatste resten van het crematorium raken me niet heel erg.
Wel de steentjes die door nabestaanden op een gedenksteen zij gelegd....
Later ook bij een paar goed geconserveerde barakken...inclusief z'n houten platen en vloeren om op te slapen....wasruimtes en de wc's....Als je ze zo kunt noemen....
Ik ben onder de indruk.....ondanks de gids, die door het praten en het verstrekken van de informatie mijn fantasie, mijn voorstellingsvermogen teveel kleurt om mijn eigen beleving te kunnen volgen....ondanks mijn medereizigers die nogal veel blijven roepen teleurgesteld te zijn omdat het ze niet genoeg raakt....waardoor ze een extra prikkel vormden, waar ik ook nog naar moest luisteren en me beperkt om m'n eigen beleving te volgen....
Toch...eerlijk....Ook wat zelfbescherming....Als ik alleen was geweest, als ik alles 'binnen' had laten komen....Dan weet ik niet of ik daarna nog gewoon uit eten had gekund...ik zou waarschijnlijk heel erg veel moeite hebben gehad om het ook weer los te moeten laten om verder te kunnen....
S' avonds krijg ik het heel erg zwaar....m'n reisgezelschap spreekt hun haat tegen Marokkanen uit. Marokkanenhaat raakt me normaal niet heel erg. Meestal is wel duidelijk dat het voortkomt uit een paar negatieve ervaringen van de bovenlaag van marokkanen die hun best doen om dat negatieve beeld van Marokkanen in stand te houden. Dus dan kan ik het begrijpen....
Maar vanavond wordt fel, vol met emoties de haat tegen een heel volk uitgesproken. Het besef dat men generaliseerd en er nog heel veel andere succesvolle Marokkanen zijn, word niet gehoord en zelfs fel ontkent.
Bijna in een adem met de haat die Hitler had tegen de joden.....word hun haat tegen de Marokkanen uitgesproken.....
Nee inderdaad, ze hadden gelijk, ze hebben Auswitz niet gevoeld......
De volgende dag herpakken ik mezelf en ga boven hun mening staan. Ik laat voor dit moment geen emoties van hun meer binnen....kan ik niet...realiseer dat ze zelf geen idee hebben wat ze doen en hebben gezegd. Ron was gelukkig niet zo fel en nuanceert af en toe een beetje. Maar ook hij heeft moeite met marokkanen. Jammer, maar wel eerlijk. Dat vind ik dan ook niet echt erg.
Ik voel me wel erg alleen.
De volgende dag verloopt beter. Ik wil de reis niet verpesten. Ik krijg hun mening toch niet veranderd. Ga ik ook geen moeite voor doen.
Savonds kan ik even met Ron alleen het centrum in. Dat geeft me genoeg ademruimte om weer gewoon verder te gaan.
Maar vandaag naar Auswitz....
Gepaste stilte hoort in m'n blog....Toch?
Of is het niet dat Auswitz bij iedereen hetzelfde serene gevoel van weemoedig verdriet en boosheid oproept?
Ik voelde hem....ik voelde het op de weg naar Auswitz toe. Ik zag de lucht op twee kilometer afstand en dacht aan de lucht waar de gedeporteerden naar keken. Naar de treinrails naast onze weg, waar zij over reden; staand of zittend tegen elkaar in de treinen... ik voelde het bij het zien van de poort 'Arbeit macht frei'....
Maar ik voelde 'het' niet terwijl wij wachtten op onze Russische! Gids:-)
(De enige die nog te boeken was geweest via internet). Zonder gids naar binnen te gaan leek helemaal niet meer te kunnen...Vandaar de noodoplossing!
De Poolse juffrouw aan de helpdesk vertelt dat het onmogelijk is om op te boeken naar de Engelse gids die een half uur later start.
Daarop pakt ze ons reserveringsformulier, streept in minder dan twee seconden al het Russische door en verandert het rap in engels en zet de tijd een half uur later. Als verklaring geeft ze dat ze zelf een hekel aan Russisch heeft, vandaar dat het nu toch kan. Grappig dat onmogelijke dingen mogelijk worden als er persoonlijke belangen zijn.
Maar goed, wij blij:-)
Tijdens het wachten de boekwinkel ingedoken. Mooi fotoboek gekocht, in Nederlands, waar oude foto's uit oorlogstijd opnieuw gefotografeerd zijn op exact dezelfde locatie.
De vrouw aan de balie herkende ons meteen als Hollanders. Ze had het niet kunnen zien, wel kunnen horen aan ons Nederlands Engels:-)
Nog steeds voel ik het niet...
Dan staan we buiten terwijl de gids ons verzameld. Ik wacht braaf bij monique, waar we een rolstoel voor lenen. Ron loopt alvast naar de poort en ik ben jaloers...jaloers omdat hij 'het' al kan voelen.....ik twijfel nog even, maar wacht..,
Als we naar binnen gaan en ik zie de palen met prikkeldraad voel ik het weer....in gedachten zie ik mensen hier lopen en voel hun hoop en wanhoop.....want de verwachting was niet dat ze zouden sterven....tenminste in het begin niet.
We lopen met de gids mee die erg interessant verteld over wat en waar van alles gebeurde. Ondertussen lopen we door de barakken die omgevormd zijn tot museum.
Ik merk dat ik wat last van de gids heb. Door bij haar te lopen, samen met nog 30 anderen en naar haar te luisteren, raak ik afgeleid. Ik hoor ook geen echt nieuwe dingen...Ze kan alleen erg goed vertellen en weet precies wat en waar. De anderen hebben er geen last van. Zelfs Ron blijft redelijk in haar buurt. Ik blijf ook, maar voel me afgeleid. Ik word overprikkeld door haar informatie en mis daardoor de ruimte te om zelf te gaan kijken en voelen...
Monique haakt al snel af. Het terrein is niet rolstoelvriendelijk en ze vindt de gids niet goed. Ze wacht bij de uitgang. Wij gaan door.
In barak, ik denk nr 4, komen allerlei emoties weer vol in m'n gezicht als we een ruimte binnenkomen, waar achter een raam meer dan 1000 kilo haren van vrouwen ligt......werkelijke haren van overleden joodse vrouwen....
Als we later schoenen zien, ook achter zo'n raam, een beetje links van het midden een kinderlaarsje...Als we scheerkwasten zien, honderden, midden in een berg borstels, groot klein, hard en zacht...allemaal meegebracht door slachtoffers 'om zo goed mogelijk hun nieuwe leven te kunnen starten'.
Als we later naar Auswitz 2 gaan, voel ik het weer....Dit is het beeld dat we van de films kennen.....ik voel het als ik de rails zie...Een wagon uit die tijd....Een foto die bij een gebouw is geplaatst, waar wij nu ook bij staan. Ik voel het heel erg heftig als ik me even van de groep losmaak en door een hek loop waar geen mensen zijn. Vooral het hek, de betonpalen en de prikkeldraad. Ik zie weer voor me hoe mensen daar liepen en keken.
Uiteindelijk de laatste resten van het crematorium raken me niet heel erg.
Wel de steentjes die door nabestaanden op een gedenksteen zij gelegd....
Later ook bij een paar goed geconserveerde barakken...inclusief z'n houten platen en vloeren om op te slapen....wasruimtes en de wc's....Als je ze zo kunt noemen....
Ik ben onder de indruk.....ondanks de gids, die door het praten en het verstrekken van de informatie mijn fantasie, mijn voorstellingsvermogen teveel kleurt om mijn eigen beleving te kunnen volgen....ondanks mijn medereizigers die nogal veel blijven roepen teleurgesteld te zijn omdat het ze niet genoeg raakt....waardoor ze een extra prikkel vormden, waar ik ook nog naar moest luisteren en me beperkt om m'n eigen beleving te volgen....
Toch...eerlijk....Ook wat zelfbescherming....Als ik alleen was geweest, als ik alles 'binnen' had laten komen....Dan weet ik niet of ik daarna nog gewoon uit eten had gekund...ik zou waarschijnlijk heel erg veel moeite hebben gehad om het ook weer los te moeten laten om verder te kunnen....
S' avonds krijg ik het heel erg zwaar....m'n reisgezelschap spreekt hun haat tegen Marokkanen uit. Marokkanenhaat raakt me normaal niet heel erg. Meestal is wel duidelijk dat het voortkomt uit een paar negatieve ervaringen van de bovenlaag van marokkanen die hun best doen om dat negatieve beeld van Marokkanen in stand te houden. Dus dan kan ik het begrijpen....
Maar vanavond wordt fel, vol met emoties de haat tegen een heel volk uitgesproken. Het besef dat men generaliseerd en er nog heel veel andere succesvolle Marokkanen zijn, word niet gehoord en zelfs fel ontkent.
Bijna in een adem met de haat die Hitler had tegen de joden.....word hun haat tegen de Marokkanen uitgesproken.....
Nee inderdaad, ze hadden gelijk, ze hebben Auswitz niet gevoeld......
De volgende dag herpakken ik mezelf en ga boven hun mening staan. Ik laat voor dit moment geen emoties van hun meer binnen....kan ik niet...realiseer dat ze zelf geen idee hebben wat ze doen en hebben gezegd. Ron was gelukkig niet zo fel en nuanceert af en toe een beetje. Maar ook hij heeft moeite met marokkanen. Jammer, maar wel eerlijk. Dat vind ik dan ook niet echt erg.
Ik voel me wel erg alleen.
De volgende dag verloopt beter. Ik wil de reis niet verpesten. Ik krijg hun mening toch niet veranderd. Ga ik ook geen moeite voor doen.
Savonds kan ik even met Ron alleen het centrum in. Dat geeft me genoeg ademruimte om weer gewoon verder te gaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
