Stuiterbal

Vier dagen geleden begon het. 'Wie heeft er een blauwe overal?" 
Drie, vier reacties volgen onmiddellijk als stilzwijgend startsein in de groepsapp. 'Heeft er iemand een blonde pruik?' 'In de soos in de verkleedkist!' 'Zijn er genoeg van dit of heeft iemand dat...'

Het is echt niet zo dat er niet al een vijftig keer geperfectioneerd draaiboek is, dat loopt als een geoliede machine, het is de geladen energie die bij elke, bijna retorische vraag opzwepend toeneemt. 'En wie is er vrijdag bij het klaarzetten?'
Het geroezemoes met de collectief voelbaar en zwoele spanning neemt toe als die van op een schoolreisje gaan terwijl de hele klas daar al een jaar naar uitkijkt, wat natuurlijk niet zo heel ver van de waarheid af zit.
Het is een afrodisiacum waar menig producent jaloers op mag zijn om in een potje te kunnen stoppen en als verjongende Botox kuur te verkopen.
Spanning zoals ik die in mijn volwassen leven al heel lang niet meer heb gevoeld en die nú al het verslavingsgebied in mijn hersenen triggert.

Dan breekt de vrijdagavond aan. Netjes op tijd, precies zoals afgesproken, ben ik op de soos.
Ben jij wel eens te vroeg ergens geweest om erachter te komen dat je de laatste bent en dat iedereen al volop bezig is? Dat is wat hier gebeurt.
Het enthousiasme is zo groot dat iedereen komt wanneer het maar enigszins kan. De bedrijvigheid spat als water in een hete pan olie.
Iedereen sjouwt kisten met pruiken, pictogrammen, metershoog vers geschilderde decorstukken. Kratten vol paprika's, tomaten, knutselspullen en alles wat je maar bedenken kunt dat je op een kamp mogelijk nodig hebt en op de vijftig jaar oude, traditioneel en nog recent geactualiseerde inpaklijst staat.

En dan is het klaar. Wat waterpistolen en een deuralarm die morgen nog even snel gehaald moeten worden, maar vandaag kunnen we niets meer doen.
Ondanks dat we een volle week weg zullen zijn en in elkaars gezelschap door gaan brengen, kan men nu al geen genoeg van elkaar.
We eindigen deze bedrijvige vrijdag dan ook volgens traditie op het terras bij Van hoek in Asten.
Degene die in de buurt komt hoort de vrolijke lachsalvo's eerder dan dat ze ons zien. Het is pure adrenaline wat straalt, vol van warme acceptatie, motivatie en inclusie. Zelfs de serveerster raakt in de war van die energie en vergeet spontaan haar bestelling.

Dat is wat deze groep, waar ik vanaf dit jaar ook toe behoor, uitstraalt.
Ik voel me vereerd dat ik hier deel aan mag nemen :-)

Zo, na dit op papier te hebben gezet, kan ik nu misschien beginnen met in slaap vallen... Op naar morgen...