Flamboyante mannen

Alweer te laat.. Nu vanwege een feestje van mijn zoon, natuurlijk ook belangrijk!

Maar goed, terwijl de wolken in de lucht langzaam maar gestaag verdwijnen, rijd ik met mijn donkerrode enthousiaste autootje gemotiveerd het mooi versierde terrein op.

Bijna tien mensen zijn bezig met het verplaatsen van een majestueus olifanten springkussen. ' Dit is een betere plek. ' Nou, ik weet niet. Zullen hem eerst eens opblazen, dan kijken we wel' hoor ik hen overleggen.

Ik parkeer mijn auto, pak mijn spullen en loop naar de overvolle stapelbedden zaal terwijl ik de vriendelijke begroetingen over en weer beantwoord.

Het schoolreisjesgevoel is nu getransformeerd naar dat van schoolkamp . Ik ben benieuwd of het inslapen dan ook hetzelfde zal gaan als ooit, toen wij zoveel mogelijk moeite deden om zo lang mogelijk wakker te blijven.

Dit keer zijn de onderste plekjes op de bedden met hun plastic matrassen het snelst bezet. Ik vind het niet heel erg. Een groep vraagt om aanpassingsvermogen van allemaal, dus volwassen als we zijn spreken we voorkeuren met bijbehorende motivaties uit, maar kiezen om aan te passen en er geen probleem van te maken. Het vraagt ook iets van de ander als ik in de nacht m'n bed uit moet klimmen voor de ongetwijfeld sanitaire stop, maar het aanpassen kan dus wel.

'Kan iemand even komen helpen met het olifanten springkussen?' wordt van buiten geroepen.

Slechts voor de vorm volgt een klein, lacherig en niet zo'n serieus protest en even later staat Jumbo op zijn nieuwe plek. Mmm... Iets zegt me dat hier nog nog niet alles over is gezegd.

Het finetunen, de lampjes, de versieringen, gaat vergezeld van het nodige plezier aan de laatste voorbereidingen voor aanvang van het kamp en zijn even later dan toch klaar. Tenminste zo lijkt het even.

'Nee, toch niet goed. Jumbo blokkeert het terrein teveel'. 'Nou als hij aan de kant moet, dan moet de tent ook verplaatst worden'. 'Ja dat klopt, maar dan niet alleen de tent, ook alles wat erin staat'. Niemand trekt de beslissing waardoor het hele terrein voor de zoveelste keer omgebouwd moet worden, in twijfel. Zachtjes sputterend staan we, voorzien van het juiste lachgehalte collectief op, pakken een paal en gaan aan de slag.

Tien minuten later staat de tent, de kisten, dozen, zwembadje, palen, spellen en de grote hoeveelheid andere spullen en dan ook Jumbo eindelijk op de juiste plek, tenminste dat denken we voorlopig.

Het groepje dat door de jolige gevatte grapjes over en weer, tot nu toe misschien nog niet zo heel serieus leek, maakt na de gestroomlijnde BBQ, zonder verlies van de olijke gezelligheid, een transformatie door.

Even is de aandacht scherp en volledig gericht op het kamp programma, deelnemers en huisregels. De aandacht wordt zelfs ademloos als het protocol bij brand minutieus besproken wordt, zonder verlies van dialoog..

De goed functionerende groepsstructuur biedt ruimte voor ieders mening en vraag, zelfs als die voortkomt als uiting van betrokkenheid of bevestiging.

Dan eindelijk is het zover. Na maanden ongeduldig wachten, krijgen de smachtende vrouwen de door de mannen bedachte en georganiseerde, spectaculaire activiteit aangeboden.

Jong, oud, nieuw, ervaren, gemotiveerd of misschien toch even vermoeid omdat het gewoon een erg lange dag met hard werken is geweest, iedereen doet zonder weerwoord mee.

We worden door twee, bijna professionele, presentators meegenomen in het spel biercantus (ein zwei drei zaufen) waarin de vrouwen tegen de mannen strijden en bewijzen wat zij allang weten omdat het evolutionair ooit is vastgesteld. (Riskant om dit hier zo hier neer te zetten, maar och, een beetje prikkelen vind ik ook wel weer leuk)

Zingen, bierpong, tussenspelletjes met rietjes en spiegels en nog vele anderen volgen elkaar in een rap tempo op zonder dat de flamboyante presentatoren de aandacht van hun publiek verliezen. Gene telt hier niet, ook goed of slecht kunnen zingen telt niet. Meedoen is de sleutel en die is hier ruimschoots gevonden.

Moe en voldaan van mijn eerste enerverende kampavond kruip ik die avond mijn bovenbedje in dat al bijna voelt als thuiskomen.

Ik kijk nu al uit naar de zondag!