Zand en water

Vol verwachting...

Het is 7.06 uur in de ochtend. W'tje Wel is aan het ontwaken. De een na de ander, een gaap hier een sigaretje daar. Even voelen of de kleren al droog zijn. De koffie pruttelt en langzaam neemt het volume toe... De lucht zwoel van potentie en verwachting.

Enkele uurtjes later hoor je van ver: Paars paars paars, wíj́ zijn de baas!!! Het publiek swingt van het gillen gieren en lachen. Stralende gezichten waar je maar kijkt.

Zo ontzettend veel plezier had niemand deze ochtend kunnen voorzien. Het gaat maar door en door.

En dan gaat het gebeuren. De hele dag voelde ik al dat er iets aan zat te komen. Er werd wel heel nadrukkelijk aangekondigd dat we niet op het veld hoefden te zijn. Blikken tussen leiding en banken die verdwenen. In de verte een groot blauw zeil tussen de banken, op zijn minst mysterieus, zeker omdat ik bij het maandaggroepje zit en dit niet paste bij ons bedachte programma en ik weet dat Stef en ik nieuw zijn en ergens deze week een ontgroening volgt. Significant detail dat Stef de opdrachten voor opbouw netjes heeft opgevolgd, niet wetende dat dat al een deel van zijn ontgroening is.
Maar dan is het zover. Er volgt een geweldige avontuurlijk en fantastische spelshow, met twee échte durfals. Stef en Marie-Louise, de enige groen gekwalificeerde kandidaten, beantwoorden de vragen van de markante presentator.

Spanning stijgt tot ongekende hoogten.

Fout beantwoord! Ga door dit donker bladerbad en weer terug. De volgende vraag: opnieuw fout! Weer het bladerbad, nu aangevuld met daarna een ijskoud dompelbad. Alweer een foute vraag! De eerdere baden én een dubbele Limbo en vervolgens tijgeren door een exclusief Brabants modderlaag in een regen van bloem... En weer terug.... Beide modderige maar gemotiveerde kandidaten, waar je alleen nog maar aan de lengte kunt zien wie wie is, strijden als nooit tevoren. Wie gaat er winnen, wie gaat naar huis met de denkbeeldige koelkast... De zinderende spanning stijgt en met een foto finish blijft het uiteindelijk toch onbeslist. Dan staat vanuit het publiek een groepje deelnemers op, met daarin Karin (naam veranderd) in de frontlinie. Ook zij strijden om het parcours af te leggen. Voor alle leiding en deelnemers die in de buurt zijn, eindigt de olijke modderige ontgroening met een 'modder, bloem en waterballet en waterengeltjes, gewoon omdat het kan.

Als ik die avond met mijn sombrero op mijn hoofd rondkijk raak ik heel oprecht ontroert van wat ik hier tijdens deze bijzondere kampweek zie.

Mensen in al hun eenvoud en hun ingewikkeldheid, staan voorop. Jong oud, slim, beperkt, dansend en spastisch, vergroeid of in rolstoel, gewoon allemaal. De vloer deinst van plezier en genot. Een meervoudig beperkte deelnemer wordt uit de stoel gehaald en simpelweg vastgehouden om hem te laten voelen wat dansen kan zijn.

Op zijn maar ook op elk gezicht een lach, van oor tot oor, stralend van puur genot.

Beperkingen zijn thuis gebleven, hier zijn alleen maar mensen in allerlei soorten en maten die met elkaar plezier maken.

Ik realiseer me eens te meer hoe bijzonder het is om bij te mogen dragen aan zoveel puur plezier en diep genot, in het leven van mensen die soms zelfs alleen met hun beperking worden aangesproken.

Rest alleen de zorg dat de deelnemers nog kunnen slapen met al die gierende adrenaline in hun lijf. En daarna wij!