Geluk

Groepje paars mag naar de bus! En daar gaan we dan. Met de bus naar het zwembad. Deelnemers praten er al lang over en vandaag is het eindelijk zover.

'Het hondje van de bakker, die had vies ge....'klinkt al voordat we onderweg zijn, gevolgd door 'Er staat een paard in de gang '.

De volhardende zanger ondersteunen we collectief door mee te gaan zingen, ondanks een enkel verontwaardigd en beledigd protest, dat op zijn beurt, ook weer aandacht oplevert. De gezellige verwachting van de dag zwemmen, maakt dat het claxon concert minder interessant is, maar wellicht voor de gemotiveerde bus chauffeur.

Het moge duidelijk zijn, de rest van die dag is net als iedere dag ontzettend leuk met wederzijdse inclusie als overstijgend thema.

Inmiddels is het donderdagochtend en elke dag, nee, elk uur zie ik de transformatie die deelnemers doormaken.

Elke deelnemer is uniek en bijzonder en ik wil er hier eentje speciaal beschrijven. Ik zal haar voor deze blog Sandra noemen.

Sandra is een zeer beperkte jonge vrouw die functioneert op laag niveau en allerlei beperkingen heeft. Om uit negativiteit te blijven geloof ik in het zien, benoemen en versterken van wat iemand wél kan.

Sandra kan kleine stukjes lopen en ze kan met gebaren zoals door beide armen een stukje omhoog te doen en met gesloten handen te schudden, aangeven dat ze graag feest wil. Als ze dat doet begint ze te stralen en breed te lachen. Als ze wijst naar haar ogen en haar mond, snappen wij dat ze make up wil. Ze kan zelfstandig eten en ja en nee zeggen.

Hoe langer ik haar ken, hoe meer ik onder de indruk raak. Sandra is in heel veel dingen beperkt, maar in één ding blinkt zij uit, misschien nog wel meer dan alle mensen die ik ken.

Iedereen die Sandra ziet en echt naar haar kijkt (er is verschil) ziet een jonge aantrekkelijke vrouw met prachtige ogen en een vriendelijke, zachte uitstraling. Haar beperking brengt met zich mee dat zij zich niet kan verstoppen onder mooie manieren als sociale vaardigheden en andere tools die de wereld gebruikt. Haar authentieke puurheid maakt dat mensen onmiddellijk een bijzondere 'connectie' ervaren met Sandra. Deze beperkte jonge vrouw die slechts kan communiceren door te laten zien wat ze voelt; blij of boos, is sociaal verbazend sterk ontwikkeld. Door haar puurheid misschien nog wel sterker dan wij allemaal.

Het kamp kan haar beperkingen niet weg halen. Maar Sandra is als een bloem die open is gegaan op kamp. Ze praat met meer woorden, ze doet nóg meer moeite om zich duidelijk te maken, want wij willen het écht graag begrijpen. De vele feestjes vindt ze fantastisch.

Soms gaat ze staan voor haar stoel staan om met de leiding te dansen. Als dat dan ook nog een knappe jonge kampvrijwilliger is, dan beginnen haar ogen schitterend te stralen.

Ze probeert daarna aan ons te vertellen dat hij met haar heeft gedanst. Ze kan duidelijk maken dat ze karaoke wil doen en dat het K3 met Kusjesdag moet zijn. Ze heeft daarbij kleine onderonsjes met de vrouwelijke leiding, compleet met vrolijk giebelen.

Vanmorgen, met een jarig kamergenootje, waarvoor de complete leiding zingend binnen komt, levert ze haar bijdrage met een vrolijke handkus.

Het moge duidelijk zijn. Sandra is opengebloeid en heeft deze week een stukje puur geluk ervaren. Dit geluk zal nog lang in haar gedachten en herinneringen blijven, en straks ook ondersteund worden met de dvd van de vele gemaakte filmpjes van deze week. Elke keer dat iemand het komend jaar iets aan haar zal vragen of als ze iets zal zien, over het kamp, dan zal zij net als de andere deelnemers dit geluk opnieuw beleven.