De wereld waar ik in geloof

Het is zaterdagochtend en ik ben weer thuis.
Gister heb ik geen blog geschreven, niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik nog geen woorden kon vinden tussen de vele emotionele momenten vol met tranen van geluk, blijdschap, weemoed en afscheid.

Al zolang ik me kan herinneren heb ik, net als heel veel mensen soms bewust, soms onbewust, een beeld van hoe het zou moeten zijn op de wereld. We praten met zijn allen over vrede, liefde en inclusie.
Deze week heb een wereld meegemaakt waarin iedereen mag zijn.

De leiding van Kansplus ASD zomerkamp bestaat uit 26 mensen met allerlei verschillende achtergronden. Jong, oud, man, vrouw, hoog en laag opgeleid; managers, techneuten, vakmensen als een timmerman, zorgprofessionals en anderen. Wat je bent is hier niet belangrijk, wie je bent des te meer.
De organisatie is plat, er is geen sprake van hiërarchie. Ondanks opleiding en achtergrond wordt met de vrijwilliger en elkaar vastgesteld wat je talenten zijn en hoe je een aanvulling in het team kunt zijn.
Daarbij geldt ten alle tijden een positief kritische houding, waarin zaken besproken worden en ontwikkeling gestimuleerd.
Kenmerkend is dat het individueel belang wijkt voor het groepsbelang zonder de mens in de vrijwilliger daarin te verliezen.
Deze week, waarin één van de deelnemers op zoek ging naar 'de baas' van het kamp, heeft hij die tot zijn teleurstelling simpelweg dan ook niet kunnen vinden.
Logisch, want niemand in het bijzonder, maar de groep in zijn geheel draagt de verantwoordelijkheid.

Omdat theorie ook bij mij hoort hierbij een theoretische beschrijving teams:
Bij hoge mate van zelfsturing weet een team wat het kan, welke teamvermogens en talenten aanwezig zijn en ook waar eigen mogelijkheden tekort schieten. Teamleden kennen hun eigen beperkingen, kunnen anderen daarvoor inschakelen of zoeken andere wegen om de eigen beperkingen te overbruggen. Op dit niveau geeft een team collectief vorm aan zelfsturing en heeft het oog voor de bovenpersoonlijke mogelijkheden in het team.
Dat is exact de theoretische beschrijving van hoe dit team in de praktijk functioneert.

Het mag misschien lijken dat naast het hard werken het alleen maar vakantie is, maar het is niet zo dat er niets gebeurt. Er zijn epileptische aanvallen, spullen die zoekraken. Incontinentieongelukjes, wrijving tussen deelnemers (hoewel dit weinig voorkomt deze week), wielen die van rolstoelen lopen, persoonlijke en verdrietige gebeurtenissen in levens van begeleiders. Wat de groep doet en wat een kruisbestuiving blijkt is er zijn voor iedereen. Voor alles is oprechte liefde en aandacht. Er is geen verwijt voor missers, geen ego voor individueel onderscheiden. Wat er wel is, is collectief aandacht voor elkaar, persoonlijke groei en geluk.
De besmettelijkheid daarvan is zo immens groot dat ook deelnemers dit overnemen en elkaar en de leiding belangeloos helpen.

Zo was de woensdag-kampavond voor mij de eerste keer. Ik had slechts mijn dochter uitgenodigd, omdat ze moest werken kon ze niet komen. Doordat ik verder niemand had uitgenodigd, het gebeuren van de avond ook niet helemaal kon plaatsen, had ik die avond dus ook geen ander bezoek van familie of vrienden. Deelnemer Jan, (andere naam) vroeg naar mijn bezoek, dus ik vertelde dat ik alleen mijn dochter had uitgenodigd en zij niet kon.
'Maar, komt jouw man dan wel of blijft die thuis?'
Omdat ik niet getrouwd ben of samenwoon vertel ik dit aan het groepje jonge mannen. Spontaan zegt Jan: 'Nou, dan wil ik jouw man wel zijn hoor' waarna hij op zijn knieën gaat zitten en mij ten huwelijk vraagt voor één avond.
Geraakt door deze uiting van compassie, inclusie en de lol antwoord ik: 'Ja, graag, voor één avond wil ik jouw vrouw wel zijn'.
Ik kan niet anders dan met liefde aan deze avond vol humor terugdenken. Hij heeft zijn rol erg serieus genomen en me vergezeld bij gesprekken. Hij heeft meerdere malen met me gedanst, zonder zich een moment op te dringen en zijn best gedaan om mij een fijne avond te bezorgen. Er is geen sprake van grensoverschrijdend gedrag geweest, zelfs niet van hormonale uitingen die wél bij zijn leeftijd zouden passen (ongeveer 20 jaar) en na die avond is het gelegenheidshuwelijk opgelost, want het woord scheiding zou niet passend zijn en iets ontzettend moois negatief beladen.

Ik heb het deze week al vaak gevoeld, bijna elke keer is het gelukt om mijn emotionele waterlanders in te houden. Want als ik daarmee begin is het einde namelijk zoek.
Vrijdagochtend. Bij verschillende deelnemers komen al vroeg tranen omdat ze weer naar huis moeten. Er was al bijna geen heimwee en die is er nu ook niet, ondanks dat ik weet dat de meesten een fijn thuis hebben en uiteraard naast familie en loyaliteit, hechten aan hun vaste structuren.
De verklaring hiervoor is dat er niet alleen geen tijd was om verdrietig te zijn of heimwee te hebben, maar omdat de intense invulling van de week zo ontzettend leuk en compleet was.

Een lief afscheid van al de deelnemers met ook nog een echte kus op mijn wang van de meest beperkte jonge vrouw in ons groepje. Veel knuffels van allerlei andere deelnemers, want je eigen groep is alleen maar de vaste en duidelijke structuur, je bent er voor alle deelnemers.
Nog wat handen en bedankjes van ouders en familie. Als de deelnemers na het afscheid dan toch zijn opgehaald, valt het me zwaar. Het is nu dan toch echt afgelopen en ik voel de stilte al klinken.

Nog even het opruimen, poetsen en inladen van de vrachtwagen.
Omdat ik afgelopen zaterdag alleen ben gekomen, vanwege het feestje waar ik naartoe was, zit ik dan ook alleen in de auto op de terugweg.
Om me heen hoor ik allerlei geroezemoes waarbij ik mijn naam en dat ik alleen rijd hoor vallen.
Ik richt me op Fons en vertel dat ik het écht niet erg vind om alleen te rijden. Dan wordt definitief door mijn persoonlijke scherm geprikt en word ik voor de zoveelste keer deze week in een verborgen kern geraakt. Zonder ruimte voor enig verzet, omdat het voor de groep geen discussiepunt is, wordt gezegd: 'Dat kan, maar wij wel. We willen dat je veilig aankomt. We zijn allemaal doodop en het is ook niet leuk om alleen te rijden'.
.....

Eenmaal terug in de soos in Asten wacht ons heerlijke verse soep en broodjes van thuisblijvende vrijwilligers en dan komt het allermoeilijkste moment.
Dit beschrijven is het allermoeilijkst van de hele week. Niet door gebrek aan woorden, maar omdat ik emotioneel ben als ik hierover vertel. Ik wil het wel vertellen, omdat ik zo graag zou willen dat het mensen gaat inspireren en dát is, naast verwerking waarom ik schrijf.
Ik heb het al wat proberen met al de voorgaande blogs, maar alles wat ik schrijf is een understatement van hoe het voelt.
Afscheid nemen van deze club kampvolk zoals het ook wel liefdevol genoemd wordt, is onmogelijk en ga ik dan ook alleen voor deze dag doen.

Medekampers: ik heb een fantastische week gehad en ik heb gezien hoe wij een stukje geluk aan alle deelnemers hebben kunnen geven dat nog lang in hun en in mijn herinnering zal blijven.
Dankjewel voor deze prachtige wereld van onvoorwaardelijke inclusie vol van liefde voor de medemens en geluk. Dankjewel dat ik deel uit mag maken van deze groep kampvolk.

Op naar volgend jaar!

Verschillende mensen hebben leuk gereageerd op mijn blogs en het lezen van mijn belevingen. Dit was een gelegenheidsblog, maar ik heb ook nog een andere blog (waar ik deze blog komende wee dat voor dat naartoe kopieer) waar je me zou kunnen volgen als je nieuwsgierig bent.

www.marielouise.auteursblog.nl

Je vindt daar ook informatie over mijn boek, wat weer over een ander thema gaat.