Crematies aan de Ganges

Gister een lange reisdag gehad. Langzamerhand begint het vele reizende tol te eisen. Ook ik ben verkouden aan het worden. Vermoedelijk door de vele airco's. In de bus, hotels en de kamers. Maar goed, paracetamol en hete thee doen me goed. Ik laat me sowieso niet zoveel belemmeren door mn verkoudheid. Thee en ontbijt met m'n eigen pot Nutella. (Gister nieuwe gehaald)

In de bus proberen we de sfeer er in te houden. |Sanjay vroeg gister of er iemand een jarige in de familie had zodat we feest konden vieren, dat was niet zo. Dus vandaag blaas ik samen met Monique wat ballonnen uit m'n tas op en versieren we de bus. Het wordt geen feestje, maar wel gezellig.

Vandaag is vermoedelijk de meest indrukwekkende dag van onze reis. We gaan deze ochtend voor zonsopgang om 5.00 uur naar de Ganges.
Vanaf een boot kijken we naar de zonsopgang en de vele rituelen die daar plaatsvinden.
Honderden, nee duizenden mensen gaan naar de Ganges om zichzelf daarin onder te dompelen. Sommigen houden een touw dat gespannen is vast met de ene hand en met de nadere knijpen ze hun neus dicht. Dan gaan ze onderwater en opnieuw, opnieuw en opnieuw. Ik tel bij een vrouw zeven dompelingen. Iedereen houd kleren aan. Soms alleen ondergoed, soms alles. Sommigen wassen met slaande bewegingen hun kleren op een platte steen in de Ganges.
Ik ben onder de indruk om zoveel mensen op de trappen aan de Ganges staan en allemaal hetzelfde te zien doen.

De Ganges is de meest heilige rivier in India. Water hieruit heeft bijzondere betekenis. Ron heeft ook twee koperen mini-urntjes gekocht als souvenir, waarvan hij er een in mijn hand duwt en een ander van een willekeurig groepslid. (haha, weet niet of ze er blij van werd)

We varen nog wat verder tot het ' crematorium'. Daar worden 24/7 de doden gecremeerd. Men brengt het bedekte dode lichaam op een draagbaar naar de Ganges. Vervolgens dompelen ze het lichaam onder in de Ganges en gaan ze het verbranden. Een 'sadou' spreekt een mantra erover uit en het vuur wordt aangestoken. Gewoon in de open lucht, waar iedereen het kan zien en ruiken!
Per lijk is 360 kilo hout per verbranding nodig. Er liggen dan ook metershoge stapels hout. (bizar; zo bizar dat ik het irrelevante weetje van de 360 kilo vermoedelijk mijn leven lang onthoud)
Als wij aankomen is er een lijk net klaar met branden en een ander wordt net in brand gezet. Familie daaromheen rouwt openlijk.
Ik word er stil van als ik ernaar kijk. Ik weet dat dood bij het leven hoort, maar dit is zo immens indrukwekkend.....
Een van onze groepsleden is boos dat we niet dichterbij varen zodat hij foto's kan maken, ik voel me alleen maar een indringer.....

Als we met de boot weer terug zijn zien we bij het kleinere crematorium een man zitten naast een draagbaar aan de waterkant. Het lichaam op de draagbaar is tot de nek bedekt. We worden door een 'sadou' uitgenodigd om aan de andere kant te komen kijken. Ergens wil ik dat niet, maar iets in me is toch zo nieuwsgierig dat ik meeloop.
Ron en Monique maken foto's en betalen de 'sadou' 300 roepies als bijdrage voor de familie.

Wat is dat toch, dat alles hier geld kost? Zowieso dat je bij de meest intieme momenten in het leven, bij het overlijden, iedereen en ook betalende toeristen toelaat? Ik kan het niet rijmen met elkaar. Het haalt voor mij de intensiteit eraf en word ingeruild voor commerciële doeleinden.

'De groep' begint meer last te krijgen van alle heftige intense ervaringen die we dagelijks opdoen. Een stel is eerder naar het hotel gelopen. Hennie, de man, kon de viezigheid niet meer zien.
Inderdaad is alles steeds enorm vuil. Overal ligt straatvuil, overal stinkt het naar open riolen. Ik schrijf er niet meer over, omdat ik blijkbaar heb geaccepteerd dat dit hier bij hoort.
Op zich is dat natuurlijk al schrikwekkend. Erger nog is dat je bijna aan de armoede went. Ik beweeg me er steeds makkelijker in. Voel elke keer weer de heftigheid, maar leer het los te laten en door te lopen.

Vanavond wellicht meer. We vertrekken zo naar het oude stadsdeel van Varanesi , dat de oudst bewoonde stad ter wereld is.

Tot later xxx