Henna, school, voedselbank en safari

Gister de hele dag geen internet gehad. Beetje balen, want ik vind het fijn om m'n ervaringen op te schrijven. Ik merk dat ik de vakantie daardoor veel intenser kan beleven. Helaas kan ik offline niet werken op deze site. Ook niet later uploaden dus. Maar goed, ik ben weer online :-)

Gister een lange reisdag gehad. Als je hier reist, dan gaat dat in een ander tempo dan in Nederland. Gister hebben we 255 kilometer afgelegd en daar ongeveer 7 uur over gedaan. Tussendoor hebben we 1 tussenstop gehad voor koffie en de bagage! Geen lunch, want er was geen geschikte accomodatie onderweg! Tja, dat is echt India. Gelukkig heeft Ron altijd wel een voorraad chips en snoepjes :-)
Bagage, omdat twee van 'onze' koffers met de verkeerde groep mee zijn gegaan.
Grappig hoe dat gaat, Sanjay heeft eerst moeten uitzoeken wie verantwoordelijk is voor de fout. Nog een hele zoektocht, waarbij de hoteleigenaar in eerste instantie de loopjongens de schuld geeft.
Sanjay wordt daar boos om, want zij doen slechts wat ze is opgedragen. Uiteindelijk blijkt de reisleider van de andere groep opdracht gegeven te hebben om alle koffers uit de hal in de bus te laden.
Als dat dan duidelijk is, wordt over de oplossing niet moeilijk gedaan. De hoteleigenaar regelt een auto die de koffers haalt en daarna ons inhaalt.

Onderweg stoppen we voor wat drinken. Er staat een handkar met bananen. Als iemand hier bananen koopt, dan snijden ze een banaan over de lengte in en gaan met datzelfde mes door een wit mengsel. Dan gaan ze opnieuw met het mes door de banaan, waardoor het mengsel zich hecht aan de structuur van de banaan. Het mengsel bestaat uit zout en andere kruiden. Het versterkt de smaak en maakt de banaan lekkerder. Grappig, ik had het nog nooit zo gezien.
Ik heb geen bananen gekocht, m'n reisgenoten alleen bananen waar niet in gesneden is. Dat durven we toch niet aan.

We zijn van noord naar centraal India gereisd. Bij elke provincie of streek staat een belastingkantoortje. Daar moet eerst betaald worden voor je erdoor mag. Het probleem is dat de 500 en 1000 biljetten niet meer geldig zijn!
Gelukkig is onze chauffeur, Mohan, niet alleen een heel erg vaardige chauffeur. (gelukkig in de chaos van dit land) Hij heeft met een portie bluf en vooral kordaat optreden 'geregeld' dat we erdoor mochten.
Het geld, of eigenlijk het geld dat niet meer geldig is, levert nogal wat problemen op. Alle banken waren gister dicht om alles te regelen.
De biljetten van 500 en 1000 worden het meest gebruikt in India.
Het probleem in India is dat er voor vele miljarden roepies aan zwart geld bestaat en dat er vanuit Pakistan vals geld binnenkomt dat wordt gebruikt voor terrorisme. Door in één klap alles ongeldig te verklaren willen ze dat en de corruptie oplossen. Mensen mogen tot maart 2017 hun geld omruilen tot een bedrag van €40.000, (omgerekend) alles daarboven kost 80 % belasting. Daarbij moet je verantwoorden hoe je aan dat geld komt.
Veel mensen, vertrouwen het niet en willen geen geld van ons aannemen. We zitten officieel dus helemaal zonder geld!
Vandaag, nu enkele banken geopend zijn, staat het er rijen dik. Wij sluiten nog niet aan. Ik denk dat het uiteindelijk wel goed zal komen (wij hebben voor de zekerheid ook voldoende Euro's bij ons en pinpassen en creditcard).
Ik ben wel benieuwd of er genoeg geld zal zijn, want iedereen wil snel dat geld omruilen natuurlijk. Dus de banken moeten hun voorraad wel enorm maken.
Sanjay, de gids, is een kei in z'n werk. Hij gaat niet mee in de paniek van enkele groepsgenoten, maar luistert wel naar ze. Hij relativeert en neemt verantwoordelijkheid en richt ons op de vakantie, zonder het probleem weg te bagatelliseren. Ik ben ervan overtuigd dat hij het gaat oplossen.
Ik vind het bijzonder wat er gebeurt, wil daarmee niet de ernst ondermijnen. Maar dit zou in Nederland de natuurlijk nooit kunnen gebeuren.

Na aankomst in het hotel en een bezichtiging van een fort (tja nog een), waarbij we een nest gieren zien, gaan Ron en ik nog even samen het dorpje in.
Als ik een zeepje uit het hotel aan een meisje geef, vraagt ze of ik naar haar 'winkel' kom kijken. Dat wil ik niet, maar ik zie dat ze haar hand heeft versiert met henna. Ik vraag ernaar. Als ik bevestig dat ik dat mooi vind, wil ze mijn hand gratis versieren. Ik ben haar 'friend'.
Aangekomen bij haar 'winkeltje', dat in werkelijkheid van haar moeder is en naast dat van d'r oma staat, begint ze wat 'orders' uit te delen. Een jongen van een jaar of 16 moet het toetje van d'r hennapipetje afhalen en een andere wordt weggestuurd. Terwijl ze m'n hand razendsnel versiert moet ik toch maar in d'r winkeltje rondkijken. "You like, you buy. Not like, not buy".
Erg leuk om te zien hoe zo'n pittig meisje van 9 jaar zo kordaat optreed. Ze regelt het maar mooi even. Uiteraard dan toch maar iets bij d'r gekocht, na een flinke onderhandeling waarbij ze niet onderdoet voor menig volwassene.
Je zou kunnen zeggen dat ik haar daarmee laat winnen en dan heb je gelijk. Maar weet je, de armoede is daar groot, het meisje heeft nu een ervaring dat ze door iets te doen voor een ander, 'een gebaar' een klant terugkreeg. En ze heeft kunnen onderhandelen en aan d'r oudere broers of neef of wie het dan ook zijn, laten zien dat zij 'die buitenlanders' iets kan laten kopen. Dus ja, het meisje heeft gewonnen en ik vond het leuk. Ze heeft er hard voor gewerkt.

In het dorp is een grote happening. Een belangrijke Goeroe is op bezoek en alles in het dorp is daarop gericht. Heel veel versieringen, aanplakbilhetten, een paar grote tenten, 'standup' tempels en veel, heel veel Hindoestaanse muziek.
Doordat we na het eten met een groepje even langs het goeroeterrein lopen om een blikje te werpen, zien we een armoedig hutje bestaand uit wat stokken met doeken ertussen en af en toe een stuk ijzer en zo. Die hutjes zijn hier erg veel, dus in die zin valt dit hutje niet op.
Wat wel opvalt is dat er binnen een tv aanstaat. Want dat had ik dan weer niet verwacht.:-)

Vandaag reizen we niet zover. We zitten nu in Khajuraho of zoiets (zal straks even plaatsnaam nakijken)
Onderweg gaan we naar een basisschool!
Superleuk om te zien hoe dat hier werkt. Ze hebben net zo goed een weekrooster en leren gewoon lezen en schrijven, in zowel Hindi als Engels.
Met de jongere kinderen kan ik nog niet goed praten, zij moeten nog veel Engels leren. De oudere kinderen kunnen dat prima.
Kinderen gaan pas om 10.30 uur naar school. Ze hebben geen tafels en stoelen. Vaak moeten ze thuis nog eerst van alles doen, bijvoorbeeld op het land, voordat ze naar school kunnen. Ze hebben klaslokaaltjes en elke klas, op leeftijd, heeft een eigen leerkracht.
Ze eten allemaal warm op school en komen 6 dagen per week.
Als ik tussen de kinderen ga zitten, leest een jongetje spontaan aan mij voor in het Hindi. Superlief en schattig met een bescheiden zacht stemmetje. In een andere klas proberen een paar kinderen me abc in het Hindi op te laten zeggen. In weer een andere klas kom ik erachter dat de meesten later dokter willen worden:-) Wordt druk met al die dokters in India. :-)
Tegenover de school is een dokterspost. Een echtpaar heeft de school en dokterspost opgericht en zorgt voor de financiele aanvullingen die nodig zijn naast de overheidssubsidie.
Ook daar zijn we even binnen geweest. Het is een vrij primitief huisje, 4x4 meter, met een bureau, een 'behandel bed' en een open kast.
Er hangt een gordijntje naast het 'behandel bed'.
In de open kast staan doosjes met bijvoorbeeld pleisters. De vrouw laat trots een bakje met enkele zakjes ORS zien. Sanjay legt uit dat iedereen hier gratis terecht kan, ook zwangere vrouwen. Ze hebben een soort van kaart, waarop steeds gewicht en derg. wordt opgeschreven om de zwangerschap te blijven volgen.

Als je hier een kind krijgt is er geen kinderbijslag. Je zult het zelf moeten doen. Sowieso wordt het krijgen van kinderen niet gestimuleerd. India is overbevolkt.
Er is wel een uitkering voor ouderen of voor mensen met een handicap. Verder is er geen sociaal systeem zoals bij ons in Europa.
Wel probeert de regering zoveel mogelijk voor armeren te doen. Zo is er in elk dorp een goedkope winkel voor de armen. Daar kunnen ze kopen op vertoon van hun identiteitsbewijs. Grappig, want dat is eigenlijk gewoon een vorm van een voedselbank.

Daarna gaan we de jungle in, met een jeep. Heerlijke ervaring. Alleen al het rijden in zo'n jeep. Is goed vasthouden! Zeker hier op deze wegen, die spontaan ophouden of gewoon helemaal niet bestaan. We hebben hele apen families gezien, zwijnen, damherten, een krokodil en allerlei vogels. Helaas geen tijgers of luipaarden. Jammer, maar het was toch erg leuk en vooral spannend. Met verschillende jeeps werkten de gidsen samen om een locatie van een tijger of luipaard te vinden in het reservaat.
Wat me duidelijk is geworden dat zij meer luisteren dan kijken naar dieren. Als andere dieren waarschuwingssignalen geven, is dat het beste teken dat er iets in de buurt zit.
Albert en Ron hebben overigens wel de staart van een luipaard die uiteindelijk gespot was gezien, Albert zelfs een stuk van z'n kont, haha.
Dus helemaal voor niets was het zeker niet. :-)

Tot morgen :-) xxx