Openbare lijkverbranding tijdens Deo Diwalifeest

Incredible India....de slogan die ik in India regelmatig tegen kom. Het is een understatement.
Gister hebben we met de groep vastgesteld dat we nooit kunnen overbrengen wat we gezien hebben....
Ik ga een poging doen...

Geld is nog steeds een probleem. Mensen staan uren in de rij voor banken om oud geld om te wisselen. Vaak is de bank dan voor het eind van de toegestroomde mensenmassa aan het eind van hun geld.
Wij gaan ook in een rij staan. Het kromme is, dat toeristen voorrang krijgen. Ik voel me daar niet prettig bij.
Een indiase man vraagt aan mij waarom wij geld nodig hebben, we hebben al een hotel en een creditcard. Ik geef hem gelijk, maar ik vul ook aan de we graag geld hebben om het op straat uit te geven aan straatverkopers en als fooi en dergelijke. De man vind dat een prima reden.
Onze rij is naast een andere dikke rij van honderden wachtenden Indiërs. We vragen ons allemaal af of de bank nog wel geld heeft. ik proef een gespannen sfeer. Vooraan, bij de ingang staan een aantal militairen. De man met drie sterren stuurt af en toe wat mensen achteruit om escalatie te voorkomen. Dit lukt min of meer. Ik probeer zoveel mogelijk met mensen in contact te komen. Dit lukt ook. Ron doet het op z'n eigen manier. Hij, een kop groter dan alle anderen, draait zich om en maakt een grapje in het engels. De groep ziet onmiddellijk dat hij een medestander is en geen kwaad in de zin heeft. Een andere groepsgenoot gaat de rijen langs met een zakje indiase pinda's. Ook dat levert glimlachen op. De spanning in de groep neemt af. Het gevaar op escalatie is verdwenen.
Even later gaan we allemaal onverichterzake terug.
We richten ons voorlopig maar even op het omwisselen van Euro's. Ron heeft een connectie die weer een connectie in India heeft. De man komt diezelfde middag naar het hotel en wisselt de gevraagde Euro's om. We kunnen weer shoppen. :-)
De mensen in de rij hebben waarschijnlijk nog steeds geen geld:-(

Deo Diwalifeest.
Niet voor mensen, maar voor God, gehouden aan de Ganges.
We gaan naar dezelfde locatie als bij zonsopgang deze ochtend. Nu middag en later de zonsondergang en avond.
We laten ons door een Tuctuc afzetten bij de Ganges. We hebben om 17.00 uur afgesproken op een plekje voor de avondboottocht met de rest van de groep. Tot die tijd kunnen we rustig tussen de mensen bewegen.

Stel je duizenden of misschien wel tienduizenden mensen voor die alle moeite doen om hun God zo gunstig mogelijk te stemmen.
Ze doen dat niet alleen door te baden en dompelen in de Ganges, maar versieren de omgeving met duizenden terplekke gemaakte olielampjes. Een klein stenen bakje van een cm of 5, met daarin een lontje gevuld met olie.
De bakjes worden op alle treden van de vele trappen gezet, maar ook op contouren van met kleurenpoeder ingekleurde bloemenafbeeldingen. Allerlei vormen, als letters van het hindi alfabet, maar ook de bril van Mandawa Ghandi worden verlicht met de lampjes.
Ondertussen worden rituelen, met dans, zang en mantra's opgezegd.

Verderop zien we een aantal houtstapels branden. Als we dichterbij komen, zie ik tot mijn schrik een paar voeten uit de brandende stapel steken....

Zien is een understatement.... De geur van verbrand mensenvlees vermengd met allerlei geuren van riool en kruiden is niet te harden. Ik word er misselijk van. Ik ben bang dat ik de geur nooit meer ga vergeten....
Later horen we dat er ongeveer 200 verbrandingen per dag plaatsvinden!

Als we tussen de vele geluiden van zang, stemmen opgedreunde mantra's, mensen massa's maar ook de geluiden van brand lopen, hoor ik een kinderstemmetje. Een meisje vraagt of ik een bordje met kaarsje wil kopen. Ik ga zitten op een trapje op de plaats waar we met de groep hebben afgesproken. Ik leg uit dat Ron er al een paar gekocht heeft en laat de mijne zien. Ik haal uit mijn tas een ballonnetje en vraag of ze die hebben wil. Dat wil ze. Snel komen er nog zes kinderen bij staan. Gelukkig heb ik meer dan genoeg ballonnen bij me. Ik pak zelf ook een ballon en blaas die een stukje op. Dan laat ik de lucht ontsnappen, terwijl ik de hals van de ballon strak houd, zodat er een fluitend geluid klinkt. De kinderen vinden het geweldig. Een paar van hen blijven naar mij kijken, anderen gaan het zelf ook proberen. Het lukt. Even daarna pak ik wat pennen en potloden uit m'n tas om te geven. Ze vechten erom, maar laten zich door mij stoppen. Ik zeg dat ze moeten gaan zitten, wat mij de tijd geeft om er genoeg uit mijn tas te halen. Ze roepen ondertussen allemaal 'school, school'.
Het lukt, maar het is moeilijk. De mentaliteit van de straat, waar het recht van de sterkste geldt, komt naar boven.
Ik heb ze allemaal een potloodje of pen kunnen geven. De oudste meisjes de pennen, de anderen potloden :-)

De groep is er. We gaan in de boot en varen langs de Ganges. Alles wat we vanmiddag hebben gezien brand nu. Er is nog meer muziek en feest. Wat we zien is onbeschrijfelijk. Religie lijkt het levensdoel. Ik blijf me een inbreker voelen, maar het tegenovergestelde is waar. Mensen verwelkomen ons op allerlei manieren. We raken niet uitgekeken op de duizenden lichtjes en feestende mensen. Ik voel me erg klein hiertussen....ik ben er stil van...