Oud Delhi

Belangrijk onderdeel vandaag was vermoedelijk het stellen van het grootst mogelijke contrast met Nederland geloof ik. Wat een totaal andere wereld, niet vergelijkbaar!

Na de korte vervolg kennismaking starten we met de afspraken voor de komende dagen.
Als goedmoedige grapjes worden gemaakt door iemand uit de groep, tegen de gids over de afspraak m.b.t. de fooien, lacht Sanjay (de gids) niet. Hij pakt onmiddellijk de structuur en leiding terug en gaat pas weer reageren op de grapjes als alles goed geregeld is voor zijn bevolking. Het maakt mij duidelijk dat dit voor Sanjay bittere ernst is. Geld is te kostbaar in zijn land. De luxe om daar grapjes over te maken bestaat hier niet.

Daarna vertrek met de bus om midden in de stad uit te stappen.
In een rit van ongeveer een half uur rijden we in een riksja dwars door een deel van 'de bazaar' van oud Delhi.
De bazaar bestaat uit allemaal winkeltjes in smalle steegjes, waar tientallen riksja, mensen, koeien, handelaren en soms auto's zich bewegen. Iedereen probeert zich zo snel mogelijk voort te bewegen. Ook onze riksja fietser. Eenmaal in de riksja gaat alles rakelings langs ons af, zorgen dat we geen ledematen buiten boord steken dus!
In de kleurige en geurige kakofonie gebeurt van alles. Mensen winkelen, eten, bedelen, fietsen, kletsen, vervoeren en handelen.
Als we even vaststaan en geen kant op kunnen, zien we een man met een handkar vol met peren. Een andere man grijpt het moment en zoekt peren uit. Hij trekt zorgvuldig alle bladen eraf en laat ze wegen. Een grote moer vervangt het zwaarste gewicht. Ze komen tot een overeenkomst. Ik schat dat ruim een kilo peren wordt afgewogen en dat daar 20 roepie voor betaald werd. (Ongeveer 30 cent)
De handelaar pakt een zak suiker en scheurt een hoekje krant van 15 x15 cm af. Daarin stopt hij een 'pluk' suiker die hij tussen duim en wijsvinger pakt en vouwt die in de zak met peren.

Het verschil tussen arm en rijk is immens groot, ook daar. De bazaar is in stukken opgedeeld. Eerst allemaal boekenwinkels, waarbij minstens twintig winkels allemaal hetzelfde lijken te verkopen, daarna, volgens onze trotse riksja 'chauffeur' de prachtige stoffenwinkels met hun kostbare stoffen in de meest prachtige kleuren. Daarna volgen andere winkels met allerlei waren, netjes gegroepeerd.
Hoezo marktwerking, pff dat is pas concurreren!

Waar de ene winkel z'n boeken netjes in rekken heeft uitgestald en er mooi netjes en aantrekkelijk uitziet, is de ander vies en verwaarloosd. Handelaren verschillen van gladde mooie jongens, tot op een enkele tand na, tandeloze verkopers die in kleermakerszit voor of naast hun spullen zitten. Ze lijken soms op te gaan in de kleuren van de straat: grijs, grauw en vies.:-(

Zoals steeds, zwaaien en kijken veel mensen naar ons. Een jongen van een jaar of 14 steekt, tot mijn vermaak, z'n middelvinger op naar ons. Een aantal mensen uit de groep reageren zoals de meeste Hollanders reageren zouden. Ik moet slechts glimlachen en ben gerust gesteld dat de jongen genoeg ruimte voelt om te puberen. (Blijkbaar verwacht ik dat dat minder zal zijn in andere landen).

Behalve in de bazaar zie je veel armoede hier. Op een kruising van een drukke straat zit op de baan om linksaf te slaan (verkeer rijdt hier links) een meisje van een jaar of 14 in kleermakerszit te bedelen. Zonder blikken of blozen blijft ze zitten als er auto's zijn die deze weg willen nemen. Iedereen rijd om haar heen en word door niemand geraakt.

De weg in Delhi heeft steeds hoge zwart wit geblokte stoepranden en baanafscheidingen van een 10 cm breed. Op die randen balanceren zonder enige moeite de hele dag mensen. Gewoon tussen al het verkeer. Soms om spullen te verkopen, soms om gewoon te staan, zoals een meisje van hooguit vier jaar. Ze lijkt te wachten, volkomen op haar gemak, tot haar moeder of zus, die wat verderop aan het bedelen zijn. klaar zijn.
Wat me daarin misschien nog meer aangrijpt dan dat moeder en zus staan te bedelen, is het feit dat het jonge meisje heel goed het gevaar kan inschatten. Ze weet dat ze de weg niet op moet gaan. Ze moet daar alleen blijven wachten, al duurt het een dag.
Ik ken best veel vierjarige in Nederland. Geen één daarvan hoef ik daar langer dan vijf minuten te laten staan. Een kind van vier mag bij ons spelen en daar word geen verantwoordelijk gedrag van verwacht. Voor dit meisje is het letterlijk van levensbelang. Een speels huppeltje kan fataal zijn.

Later als we terug rijden, langs diezelfde plek, komt het als een klap bij me binnen. Ik zie onder het viaduct, niet ver van de bewuste stoeprand een volwassen vrouw en een viertal kinderen. Op de plek hangen wat kleren te drogen en een paar kinderen zitten bij elkaar op een doosje en op de grond. Boven het groepje kinderen hangt een lijntje met wat was te drogen. Ik zie het meisje ook. Ze staat naast haar moeder.
Ik realiseer me dat het meisje onder het viaduct 'woont'.......