Jaipur 2 geweerschoten....

Rond half twee vannacht schrikken we wakker van een paar enorm harde knallen met daaropvolgend nog langere tijd wat zachtere, maar nog steeds harde knallen. Ik weet zeker dat het geweerschoten zijn. Ik heb hier genoeg militairen met Kallasnikovs en dergelijke zien staan. Deze geluiden lijken exact op de geluiden van de schietbaan van gister. Ron en Albert ontdekten de baan, als gevolg van hun avontuurlijke drang op de beste plek te willen staan voor die ene prachtige foto; gelukkig net op tijd:-)
Ron wil vannacht gaan kijken, ik vraag hem dat niet te doen. Hij kijkt alleen even op het balkon, maar ziet niets.
Ik kan niet anders dan bedenken hoe het eruit zal zien. Ik zie al voor me dat er een vuurgevecht is, of op z'n minst wat mensen met schoten gewaarschuwd worden.
Het duurt een flinke tijd, lang nadat het al stil is, voor ik in slaap val.
Later blijkt dat de hele groep er wakker van is geworden.

Sanjay, onze reisleider, vertelt dat het speciaal vuurwerk voor de bruiloft was, die we gister hier vlakbij zagen...
Tja....ik dacht echt dat ik wel wat vuurwerk gewend was. Maar zo hard had ik nog nooit gehoord.
Het feit dat ik zoveel gewapende mensen heb zien staan, heeft in mijn onderbewustzijn m'n gevoel van onveiligheid aangewakkerd, waardoor ik werkelijk nog niet aan vuurwerk heb gedacht en Ron ook niet! Gelukkig dat het vuurwerk was, maar ik vond deze ervaring erg onprettig.

Vandaag naar de roze stad geweest. De oude stad van Jaipur is ommuurd met een terracotta stenen muur.
Daarin, allerlei winkeltjes van de lokale bevolking met allerlei souvenirs.
Daarna naar het Amberfort geweest. 'Het' decor voor King Louis uit junglebook (hahaha), maar dan in het echt!
We hebben geen olifant gereden, ondanks dat ik olifanten geweldig vind en het liefst zou willen aanraken en eigenlijk als huisdier zou willen. :-) Het is dat het wilde dieren(horen te) zijn en ze een beetje groot zijn in het vliegtuig en voor thuis, maar anders...niet echt natuurlijk, maar ik hou van olifanten.
Dus ik ben wel trots op mezelf dat ik het welzijn van de olifanten voorop heb gezet en niet ben gaan rijden. Hoewel het grote geheel van het belang van olifanten overdenken, in de praktijk voor deze olifanten niets oplevert en mij toch ook liet twijfelen.

Daarna zijn we naar het paleis van de Maharadja gegaan. Ook weer geweldig en overweldigend mooi. (ja ik weet dat ik twee keer hetzelfde zeg, maar soms moet je een statement maken). Het lijkt alsof ik zo in het decor van de Efteling stapt, hoewel dat natuurlijk precies andersom is!
Toevallig komt er op dat moment een Amerikaanse vriend van de Maharadja. Hij wordt binnengehaald met prachtig beklede kamelen, beschilderde olifanten, rijk uitgedoste dansers, trommelmuziek en prachtig versierde witte paarden voor en rondom hun koets. Het lijkt werkelijk op die scène uit de film 'Aladdin'.(als er een prins in optocht voor de hand van de prinses komt)En we staan er middenin!
Alles wat ik zeg als mooi, geweldig en indrukwekkend is een understatment! We hebben gelukkig genoeg foto's, maar dat moet in Nederland maar, het uploaden lukt steeds niet.

Na de lunch gaan we met Albert en Monique de winkelstraat van de terracottastad verkennen.
Opnieuw een geweldige ervaring. Zoals dat altijd gaat in toeristengebieden, hebben de winkeltjes bijna allemaal hetzelfde. Om de lokale handelaren en de Indiase economie te stimuleren hebben we ons tegoed gedaan aan allerlei souvenirs voor de thuisblijvers. (haha, goed excuus) Het afdingen is een sport op zich. Prachtig om te zien. Ron is er stukken beter in dan ik. Ik heb medelijden. Maar ik moet eerlijk zeggen dat Ron met al die mensen er openlijk een leuk spel van maakt. Niemand wordt boos en naderhand, een enkele keer ook nadat Ron dan toch een extra fooi heeft betaald, staan ze lachend handen te schudden, schouderklopjes uit de delen en wederzijds respect uit te spreken.

Albert, flink van postuur, ziet in één van de winkeltjes tot zijn verrassing dat ze T-shirts in zijn maat hebben. Hij wil een shirt zonder opdruk. De verkoper komt steeds met kleinere bedrukkingen op de shirts terug.
Dan komt de verkoper met de oplossing: Hij laat een shirt met opdruk zien en zegt in zijn gebroken Engels:" één keer wassen en dan is zonder opdruk!" -):-):-)

Als goed gewaarschuwde toeristen, houden we onze handen steeds op onze spullen. Daar is dan ook niets mee gebeurt. Wel was de drukte en de aandacht die we kregen opnieuw heftig. Constant staan er mensen om je heen die iets aan je willen verkopen. Sommigen proberen heel slim met vragen waar je vandaan komt. Anderen, vooral kinderen, vragen hoe ik heet. Weer anderen gaan smeken of proberen je binnen te lokken of je iets vast te laten houden. Niet reageren is wel eens handig. Als je niets zegt en een verkoper loopt een stuk met je mee , dan is aan het eind de prijs zo laag dat je bijna niet meer kunt weigeren.
Ik vind het een beetje lastig, maar niet super vervelend. Ik kan het 'handelen' , ook omdat ik me lekker makkelijk achter Ron kan verschuilen als ik geen zin heb om weer het gesprek weer aan te gaan (haha). Ze trappen er allemaal in als ik zeg dat hij 'de baas' is of beslist, zoals dat in India van oudsher is. In de tussentijd stemmen wij in het Nederlands af of we iets wel of niet willen. :-) :-) (Beetje gemeen... net als zij onderling waarschijnlijk doen)

Tijdens ons shop-avontuur lopen we in een soort van passage. Indiërs zullen het een bazaar noemen. Het leuke hiervan is dat we hier geen enkele andere toerist tegenkomen, maar vooral winkelende lokale bevolking. Daardoor heb ik het gevoel een inside kijkje te krijgen van het werkelijke leven in Jaipur.

Als we onderweg naar de MC Donalds zijn (wel lekker na de afgelopen dagen alleen rijst en kip te hebben gegeten) komen we een tent tegen waar ze eten uit staan te delen. Op mijn vraag geeft een jonge vrouw me spontaan en enthousiast een volledige rondleiding.
Ik word daar heel erg blij van!
Ik moet even door een hek klimmen om te zien wat daar gebeurde::
"Come, is save, don't be afraid, i'll tell you"
Ze blijken een organisatie te zijn, die elke zondag aan alle daklozen eten uitdelen. Vanwege het Diwalifeest kan vandaag iedereen komen eten. Dit o.a. om de kloof tussen arm en rijk te verkleinen en 'rijk' bewust te maken van de noodzaak. Er staan gigantisch grote wokken waarin de heerlijkste gerechten met tientallen kilo's tegelijk worden gemaakt.
Ik word er erg blij van. Ik realiseer me best dat dit waarschijnlijk een druppel op een gloeiende plaat is, maar de armoede is onder de aandacht! Er wordt aan gewerkt. Het meisje is behalve een beetje verlegen met mijn compliment, ook supertrots op hun acties.
Ze wil me laten mee-eten, maar dat doe ik toch maar niet. Ik leg heel eerlijk uit dat onze magen en darmen niet gewend zijn aan de wijze waarop hun eten wordt bereid, ondanks dat het er geweldig uitziet en heerlijk ruikt.
Dit is de allermoeilijkste nee die ik deze dag moet geven.

Ik merk dat het toevallig tegenkomen van deze groep, ons allevier erg veel goed doet. Toevallig is het net naast de plek waar we gister de moeder met haar peutertje lepeltje lepeltje zagen liggen. Daarmee krijgt het zien van die plek een andere inhoud met het daarbij behorende positieve gevoel:-)

Als we verder willen gaan spreekt Ron een tuktuk bestuurder aan. De man wil ons wel wegbrengen. Nadat Ron opnieuw wat shaggies uit moet delen, stappen Monique en ik vast in. De man loopt naar achter om met een trekkoord de tuktuk te starten, dat lukt niet, zelfs niet met de hulp van vier straatjongens. Uiteindelijk, na een flink aantal verwoede pogingen om het ding aan de praat te krijgen, duwen de jongens en Ron ons aan. Dit tussen al het druk rijdende en toeterende verkeer midden in een drukke straat. Als de tuktuk start springt Ron snel achter in de laadbak en stoppen we nog even voor Albert, die, vanwege de hilariteit van de situatie, alles heeft staan filmen :-) :-) :-)

Je zult snappen dat we die avond alleen nog maar heel veel plezier hebben. Bij het eten, omdat het veel te spicy blijkt. Bij de koffietent waar Ron vraagt of hij de pot Nutella die ze op de wafels gebruiken kan kopen. Vanwege de hilariteit omdat de ober met een helm op naar buiten loopt en even later terugkomt met een nieuwe pot Nutella zodat hij ons Belgische wafels met Nutella kan serveren.
Maar ook vanwege de volgende tuktuk naar het hotel, waar Ron en vooral Albert simpelweg niet inpassen, samen met ons en de pot Nutella. Gelukkig ziet de chauffeur er de humor wel van in en mag Albert naast hem zitten en ervaren hoe de chauffeur tussen alle auto's, bussen, brommers en ander weggebruikers balanceert en manoeuvreert, op volle, maximale snelheid.

Met buikpijn van het lachen zijn we tenslotte in het hotel aangekomen. Terwijl Ron even een duik heeft neemt in het prachtige zwembad, met z'n eigen fresco-schilderingen en daarna Nederlands voetbal kijkt, (waar hier een speciale zender voor is!), ben ik dit verslag gaan schrijven.


Zo lekker slapen, morgen weer vroeg op.

Xxx