Allahabad en de ganges

We hebben we een lange reisdag. We leggen ongeveer 330 kilometer af in ongeveer 8 uur.

Aan het eind van de middag komen we aan in Allahabad. Een heilige plaats voor de Hindoes. Het is de plek waar de heilige rivieren Yamuna en Ganges samenvloeien.
De plek is een soort van pelgrimsoord. Mensen gaan ernaartoe op te bidden, om zich met dat water te wassen, bij geboortes en overlijden en voor water. Er staan allerlei verkopers langs het water met lege jerrycans. Water dat meegenomen wordt, is erg waardevol voor de mensen.

Als wij aankomen ziet het eruit als een grote zandvlakte aan de oever van de rivieren. In de verte staat op het zand een hoge brug. Ik gok dat de rivier op dit moment vergelijkbaar is met de breedte van de Nederlandse Maas.
In de moessontijd valt er hier drie maanden lang ontzettend veel regen. Die regen laat de rivieren enorm aanzwellen. Vandaar de grote zandvlakte.

Ook hier weer zwervende verkopers, ook kinderen. Helaas kunnen we niets van ze kopen, we hebben geen geschikte roepies meer, alleen oud geld dat niet meer geldig is. Balen....
Er word gevraagd of ik een soort van papieren bootje met een paar
Afrikaantjes en wat wax met een lontje, de Ganges op wil laten gaan, ik wil wel, maar heb geen roepies. Ron en ik proberen dat duidelijk te maken.
De vrouw die erbij staat maakt een gebaar alsof ze het begrijpt. Ron loopt door. Ik blijf m'n schouders ophalen en handen spreiden en zeggen dat ik geen roepies heb. De vrouw steekt het lontje aan en duwt het toch in mijn hand. Ik weiger, maar het lontje brand en ik wil het niet respectloos op de grond gooien. Ze knikt vriendelijk alsof ze het begrijpt en wijst naar de Ganges. Een andere verkoper komt erbij en duwt een bakje met een melkactie vloeistof in m'n hand. Ik moet beiden in de Ganges gooien. Uiteindelijk doe ik het dan toch maar, er is niet zo gek veel meer keus. Ik blijf zeggen dat ik geen roepies meer heb. Ron is in de tussentijd toch maar een klein stukje verder gaan staan, om duidelijk te maken dat we echt geen geld hebben, (heeft het biljet van 500 laten zien).
Als ik het bootje in de Ganges zet, moet ik de melkachtige vloeistof ook gieten. De man vult de vloeistof nog twee keer aan terwijl ik het omgiet. Dan sta ik op en maakt de vrouw een gebaar dat ze geld wil. Ik haal opnieuw mijn schouders op en zeg dat ik geen roepies heb. Ze kijkt me aan en herhaalt haar verzoek. Ik ben daarop, m'n uitspraak herhalend, kordaat opgestaan en aangelopen, daarbij alle lichaamstaal gebruikt om duidelijk te maken dat ik niet kan en dus ook niet ga betalen.
Tja....Daarna heeft ze Ron nog gevraagd om roepies, maar die kon ook niet veel anders. We hebben geen' last' meer van ze gehad.
Toch bijzonder, heel diep van binnen dacht ik dat het misschien mogelijk was, dat ze het geld minder belangrijk vonden dan het bidden of de medemenselijkheid. Dat is dus niet zo. Jammer:-(

Rondom het water gebeurt van alles. Mensen staan zich te wassen of dompelen zichzelf. Anderen wassen kleding. Soms in stilte, vaak met muziek en /of in een stoet waarbij ze een paal met een vlag eraan, rechtop meetillen. Kaalhoofdige mannen lopen mee in de stoet. Zij hebben hun haar geofferd in de Ganges. Allerlei ceremonies worden ter plekke uitgevoerd, vaak met opzwepende trommelmuziek.

We zien drie jongetjes met ronde schijven aan touwtjes die deze in en uit het water gooien. Ze zijn muntjes aan het vangen met hun magneten! Haha, hoezo creatief. Leuk om hier tegen te komen :-)

Er zijn twee meisjes in vuile en kapotte kleding die ons achterna lopen in de hoop iets ervoor te krijgen. Ook hier geldt dat we niets hebben, geen roepies. :-(
Onderweg heb ik de meisjes bij elkaar gezet en ben ik op m'n hurken gaan zitten. Ik heb uitgelegd, zo goed en zo kwaad als het kan dat we geen roepies hebben en dat ze het best iets anders kunnen gaan doen.
De meisjes kijken me met diepzwarte teleurgestelde oogjes aan maar blijven staan als wij doorlopen.
Een heel stuk verder komen we langs één van de vele mannen die 'verlicht' op de wereld is gekomen en een soort van monnik/priesterrol vervult. ik weet de naam eerst niet. (haha) Een Sadou blijkt later.
Die man kijkt naar ons, heeft ons al tegen anderen horen zeggen dat we geen roepies hebben, maar ziet Ron ziin shaggie. Hij wil er ook een. Dus Ron stopt en draait een shaggie voor hem. Grappig is dat, mensen vinden shag hier geweldig. Het is ook niet te krijgen, dus ze zijn blij met rokende toeristen die graag delen.
Als de man z'n shaggie krijgt pakt hij het tussen pink en duim en begint op bijzondere manier genietend z'n shaggie te roken. (zou hij denken dat er wiet in zit???)
In de tussentijd hebben de tweede meisjes in de verte gezien dat we iets aan de man hebben gegeven. Dus ze komen terug en blijven nu bij ons.

Een aantal mede groepsgenoten roepen "als je er eentje iets geeft, komen ze dadelijk allemaal!" Blijkbaar komen dan allerlei angsten boven bij sommigen. Het lijkt alsof ze over 'een ding'(armoede) praten ipv over mensen die in nood zitten. Ik stoor me daar erg aan. Er valt best iets te zeggen voor hun uitspraak, maar mijn ervaring nu leert me dat 'ze' en daarmee bedoel ik de zwervende mensen, vooral goed zijn in het lezen van lichaamstaal, ingegeven vanuit een overlevingsdrang en vooral door honger. Op het moment dat ik werkelijk duidelijk ben, zonder tegenstrijdigheden in m'n gevoelens en dus uitstraling, dat het genoeg is en ze moeten stoppen is het nog elke keer gelukt om iemand te laten stoppen met schooien. Het lastige voor de meesten is om congruent te zijn in wat je zegt en laat zien. Daar zit volgens mij het grootste probleem.

Bij de bus aangekomen geven we de meisjes de laatste zakjes chips die we hebben en een zak nootjes aan een ander meisje.
Ze lijken blij en tevreden. Misschien alleen maar omdat ze gewonnen hebben, misschien omdat ze echt honger hebben. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat wij geen echte honger hebben, dus niets missen.

Tot later xxx